| به هستی یزدان گوایی دهیم | روان را بدین آشنایی دهیم | |
| بهشتست و هم دوزخ و رستخیز | ز نیک و ز بد نیست راه گریز | |
| کسی کو نگرود به روز شمار | مر او را تو بادین و دانا مدار | |
| به روز چهارم چو بر تخت عاج | بسر بر نهاد آن پسندیده تاج | |
| چنین گفت کز گنج من یک زمان | نیم شاد کز مردم شادمان | |
| نیم خواستار سرای سپنج | نه از بازگشتن به تیمار و رنج | |
| که آنست جاوید و این ره‌گذار | تو از آز پرهیز و انده مدار | |
| به پنجم چنین گفت کز رنج کس | نیم شاد تا باشدم دست‌رس | |
| به کوشش بجوییم خرم بهشت | خنک آنک جز تخم نیکی نکشت | |
| ششم گفت بر مردم زیردست | مبادا که هرگز بجویم شکست | |
| جهان را ز دشمن تن‌آسان کنیم | بداندیشگان را هراسان کنیم | |
| به هفتم چو بنشست گفت ای مهان | خردمند و بیدار و دیده جهان | |
| چو با مردم زفت زفتی کنیم | همی با خردمند جفتی کنیم | |
| هرانکس که با ما نسازند گرم | بدی بیش ازان بیند او کز پدرم | |
| هرانکس که فرمان ما برگزید | غم و درد و رنجش نباید کشید | |
| به هشتم چو بنشست فرمود شاه | جوانوی را خواندن از بارگاه | |
| بدو گفت نزدیک هر مهتری | به هر نامداری و هر کشوری | |
| یکی نامه بنویس با مهر و داد | که بهرام بنشست بر تخت شاد | |
| خداوند بخشایش و راستی | گریزنده از کژی و کاستی | |
| که با فر و برزست و با مهر و داد | نگیرد جز از پاک دادار یاد |