| به یزدان پناهید کو بد پناه | نماینده‌ی راه گم کرده راه | |
| بشد خسرو و برد پیشش نماز | چنین گفت کای شاه گردن‌فراز | |
| نشست تو بر گاه فرخنده باد | یلان جهان پیش تو بنده باد | |
| تو شاهی و ما بندگان توایم | به خوبی فزایندگان توایم | |
| بزرگان برو گوهر افشاندند | بران تاج نو آفرین خواندند | |
| ز گیتی برآمد سراسر خروش | در آذر بد این جشن روز سروش | |
| برآمد یکی ابر و شد تیره‌ماه | همی تیر بارید ز ابر سیاه | |
| نه دریا پدید و نه دشت و نه راغ | نبینم همی در هوا پر زاغ | |
| حواصل فشاند هوا هر زمان | چه سازد همی زین بلند آسمان | |
| نماندم نمکسود و هیزم نه جو | نه چیزی پدیدست تا جودرو | |
| بدین تیرگی روز و بیم خراج | زمین گشته از برف چون کوه عاج | |
| همه کارها را سراندر نشیب | مگر دست گیرد حسین قتیب | |
| کنون داستانی بگویم شگفت | کزان برتر اندازه نتوان گرفت |