| برین پاک یزدان گوای منست | خرد بر زبان رهنمای منست | |
| همان موبد و موبد موبدان | پسندیده و کاردیده ردان | |
| برین کار یک سال گر بگذرد | نپیچم ز گفتار جان و خرد | |
| ز میراث بیزارم و تاج و تخت | ازان پس نشینم بر شوربخت | |
| چو پاسخ شنیدند آن بخردان | بزرگان و بیداردل موبدان | |
| ز گفت گذشته پشیمان شدند | گنه کارگان سوی درمان شدند | |
| به آواز گفتند یک با دگر | که شاهی بود زین سزاوارتر | |
| به مردی و گفتار و رای و نژاد | ازین پاک‌تر در جهان کس نزاد | |
| ز داد آفریدست ایزد ورا | مبادا که کاری رسد بد ورا | |
| به گفتار اگر هیچ تاب آوریم | خرد را همی سر به خواب آوریم | |
| همه نیکویها بیابیم ازوی | به خورد و به داد اندر آریم روی | |
| بدین برز بالا و این شاخ و یال | به گیتی کسی نیست او را همال | |
| پس پشت او لشکر تازیان | چو منذرش یاور به سود و زیان | |
| اگر خود بگیرد سر گاه خویش | به گیتی که باشد ز بهرام بیش | |
| ازان پس ز ایرانیانش چه باک | چه ما پیش او در چه یک مشت خاک | |
| به بهرام گفتند کای فرمند | به شاهی توی جان ما را پسند | |
| ندانست کس در هنرهای تو | به پاکی تن و دانش و رای تو | |
| چو خسرو که بود از نژاد پشین | به شاهی برو خواندند آفرین | |
| همه زیر سوگند و بند وییم | که گوید که اندر گزند وییم | |
| گرو زین سپس شاه ایران بود | همه مرز در چنگ شیران بود |