| نهفته مرا گنج و آگنده هست | همان نامداران خسروپرست | |
| جهان یکسر آباد دارم به داد | شما یکسر آباد باشید و شاد | |
| هران بوم کز رنج ویران شدست | ز بیدادی شاه ایران شدست | |
| من آباد گردانم آن را به داد | همه زیردستان بمانند شاد | |
| یکی با شما نیز پیمان کنم | زبان را به یزدان گروگان کنم | |
| بیاریم شاهنشهی تخت عاج | برش در میان تنگ بنهیم تاج | |
| ز بیشه دو شیر ژیان آوریم | همان تاج را در میان آوریم | |
| ببندیم شیر ژیان بر دو سوی | کسی را که شاهی کند آرزوی | |
| شود تاج برگیرد از تخت عاج | به سر برنهد نامبردار تاج | |
| به شاهی نشیند میان دو شیر | میان شاه و تاج از بر و تخت زیر | |
| جز او را نخواهیم کس پادشا | اگر دادگر باشد و پارسا | |
| وگر زین که گفتم بتابید یال | گزینید گردنکشی را همال | |
| به جایی که چون من بود پیش رو | سنان سواران بود خار و خو | |
| من و منذر و گرز و شمشیر تیز | ندانند گردان تازی گریز | |
| برآریم گرد از شهنشاهتان | همان از بر و بوم وز گاهتان | |
| کنون آنچ گفتیم پاسخ دهید | بدین داوری رای فرخ نهید | |
| بگفت این و برخاست و در خیمه شد | جهانی ز گفتارش آسیمه شد | |
| به ایران رد و موبدان هرک بود | که گفتار آن شاه دانا شنود | |
| بگفتند کین فره ایزدیست | نه از راه کژی و نابخردیست | |
| نگوید همی یک سخن جز به داد | سزد گر دل از داد داریم شاد |