| چنین گفت منذر به ایرانیان | که خواهم که دانم به سود و زیان | |
| کزین سال ناخورده شاه جوان | چرایید پر درد و تیره‌روان | |
| بزرگان به پاسخ بیاراستند | بسی خسته دل پارسی خواستند | |
| ز ایران کرا خسته بد یزدگرد | یکایک بران دشت کردند گرد | |
| بریده یکی را دو دست و دو پای | یکی مانده بر جای و جانش به جای | |
| یکی را دو دست و دو گوش و زبان | بریده شده چون تن بی‌روان | |
| یکی را ز تن دور کرده دو کفت | ازان مردمان ماند منذر شگفت | |
| یکی را به مسمار کنده دو چشم | چو منذر بدید آن برآورد خشم | |
| غمی گشت زان کار بهرام سخت | به خاک پدر گفت کای شوربخت | |
| اگر چشم شادیت بر دوختی | روان را به آتش چرا سوختی | |
| جهانجوی منذر به بهرام گفت | که این بد بریشان نباید نهفت | |
| سخنها شنیدی تو پاسخ‌گزار | که تندی نه خوب آید از شهریار |