| ور ایدونک گم کرده دارند راه | بخواهند بردن همی از تو گاه | |
| من و این سواران و شمشیر تیز | برانگیزم اندر جهان رستخیز | |
| ببینی بروهای پرچین من | فدای تو بادا تن و دین من | |
| چو بینند بی‌مر سپاه مرا | همان رسم و آیین و راه مرا | |
| همین پادشاهی که میراث تست | پدر بر پدر کرد شاید درست | |
| سه دیگر که خون ریختن کار ماست | همان ایزد دادگر یار ماست | |
| کسی را جز از تو نخواهند شاه | که زیبای تاجی و زیبای گاه | |
| ز منذر چو شاه این سخنها شنید | بخندید و شادان دلش بردمید | |
| چو خورشید برزد سر از تیغ کوه | ردان و بزرگان ایران گروه | |
| پذیره شدن را بیاراستند | یکی دانشی انجمن خواستند | |
| نهادند بهرام را تخت عاج | به سر بر نهاده بهاگیر تاج | |
| نشستی به آیین شاهنشهان | بیاراست کو بود شاه جهان | |
| ز یک دست بهرام منذر نشست | دگر دست نعمان و تیغی به دست | |
| همان گرد بر گرد پرده‌سرای | ستاده بزرگان تازی به پای | |
| از ایرانیان آنک بد پاک‌رای | بیامد به دهلیز پرده‌سرای | |
| بفرمود تا پرده برداشتند | ز درشان به آواز بگذاشتند | |
| به شاه جهان آفرین خواندند | به مژگان همی خون برافشاندند | |
| رسیدند نزدیک بهرامشاه | بدیدند زیبا یکی تاج و گاه | |
| به آواز گفتند انوشه بدی | همیشه ز تو دور دست بدی | |
| شهنشاه پرسید و بنواختشان | به اندازه بر پایگه ساختشان |