| بگوی این که گفتی به بهرامشاه | چو پاسخ بجویی نمایدت راه | |
| فرستاد با او یکی نامدار | جوانوی شد تا در شهریار | |
| چو بهرام را دید داننده مرد | برو آفریننده را یاد کرد | |
| ازان برز و بالا و آن یال و کفت | فروماند بینادل اندر شگفت | |
| همی می چکد گویی از روی اوی | همی بوی مشک آید از موی اوی | |
| سخن‌گوی بی‌فر و بی‌هوش گشت | پیامش سراسر فراموش گشت | |
| بدانست بهرام کو خیره شد | ز دیدار چشم و دلش تیره شد | |
| بپرسید بسیار و بنواختش | به خوبی بر تخت بنشاختش | |
| چو گستاخ شد زو بپرسید شاه | کز ایران چرا رنجه گشتی به راه | |
| فرستاد با او یکی پرخرد | که او را به نزدیک منذر برد | |
| بگوید که آن نامه پاسخ نویس | به پاسخ سخنهای فرخ نویس | |
| وزان پس نگر تا چه دارد پیام | ازو بشنود پاسخ او تمام | |
| بیامد جوانو سخنها بگفت | رخ منذر از رای او برشکفت | |
| چو بشنید زان مرد بنا سخن | مر آن نامه را پاسخ افگند بن | |
| جوانوی را گفت کای پرخرد | هرانکس که بد کرد کیفر برد | |
| شنیدم همه هرچ دادی پیام | وزان نامداران که کردی سلام | |
| چنین گوی کاین بد که کرد از نخست | که بیهوده پیکار بایست جست | |
| شهنشاه بهرام گور ایدرست | که با فر و برزست و با لشکرست | |
| ز سوراخ چون مار بیرون کشید | همی دامن خویش در خون کشید | |
| گر ایدونک من بودمی رای زن | به ایرانیان بر نبودی شکن |