| بدین کار پاداش نزد منست | بهار شما اورمزد منست | |
| پسندیدم این رای و فرهنگ اوی | که سوی خرد بینم آهنگ اوی | |
| تو چون دیر ماندی بدین بارگاه | پدر چشم دارد همانا به راه | |
| ز دینار گنجیش پنجه هزار | بدادند با جامه‌ی شهریار | |
| ز آخر به سیمین و زرین لگام | ده اسپ گرانمایه بردند نام | |
| ز گستردنیهای زیبنده نیز | ز رنگ و ز بوی و ز هرگونه چیز | |
| ز گنج جهاندار ایران ببرد | یکایک به نعمان منذر سپرد | |
| به شادی در بخشش اندر گشاد | بر اندازه یارانش را هدیه داد | |
| به منذر یکی نامه بنوشت شاه | چنانچون بود در خور پیشگاه | |
| به آزادی از کار فرزند اوی | که شاه یمن گشت پیوند اوی | |
| به پاداش این کار یازم همی | به چونین پسر سرفرازم همی | |
| یکی نامه بنوشت بهرام گور | که کار من ایدر تباهست و شور | |
| نه این بود چشم امیدم به شاه | که زین سان کند سوی کهتر نگاه | |
| نه فرزندم ایدر نه چون چاکری | نه چون کهتری شاددل بر دری | |
| به نعمان بگفت آنچ بودش نهان | ز بد راه و آیین شاه جهان | |
| چو نعمان برفت از در شهریار | بیامد بر منذر نامدار | |
| بدو نامه‌ی شاه گیتی بداد | ببوسید منذر به سر بر نهاد | |
| وزان هدیه‌ها شادمانی نمود | بران آفرین آفرین برفزود | |
| وزان پس فرستاده اندر نهفت | ز بهرام چندی به منذر بگفت | |
| پس آن نامه برخواند پیشش دبیر | رخ نامور گشت همچون زریر |