| هم‌انگه چو آهو شد اندر گریز | سپهبد سروهای آن نره تیز | |
| به تیر دو پیکان ز سر برگرفت | کنیزک بدو ماند اندر شگفت | |
| هم‌اندر زمان نر چون ماده گشت | سرش زان سروی سیه ساده گشت | |
| همان در سروگاه ماده دو تیر | بزد همچنان مرد نخچیرگیر | |
| دو پیکان به جای سرو در سرش | به خون اندرون لعل گشته برش | |
| هیون را سوی جفت دیگر بتاخت | به خم کمان مهره در مهره ساخت | |
| به گوش یکی آهو اندر فکند | پسند آمد و بود جای پسند | |
| بخارید گوش آهو اندر زمان | به تیر اندر آورد جادو کمان | |
| سر و گوش و پایش به پیکان بدوخت | بدان آهو آزاده را دل بسوخت | |
| بزد دست بهرام و او را ز زین | نگونسار برزد به روی زمین | |
| هیون از بر ماه‌چهره براند | برو دست و چنگش به خون درفشاند | |
| چنین گفت کای بی‌خرد چنگ‌زن | چه بایست جستن به من برشکن | |
| اگر کند بودی گشاد برم | ازین زخم ننگی شدی گوهرم | |
| چو او زیر پای هیون در سپرد | به نخچیر زان پس کنیزک نبرد |