| بشد روزبان دست قیصرکشان | ز زندان بیاورد چون بیهشان | |
| جفادیده چون روی شاپور دید | سرشکش ز دیده به رخ بر چکید | |
| بمالید رنگین رخش بر زمین | همی کرد بر تاج و تخت آفرین | |
| زمین را سراسر به مژگان برفت | به موی و به روی گشت با خاک جفت | |
| بدو گفت شاه ای سراسر بدی | که ترسایی و دشمن ایزدی | |
| پسر گویی آنرا کش انباز نیست | ز گیتیش فرجام و آغاز نیست | |
| ندانی تو گفتن سخن جز دروغ | دروغ آتشی بد بود بی‌فروغ | |
| اگر قیصری شرم و رایت کجاست | به خوبی دل رهنمایت کجاست | |
| چرا بندم از چرم خر ساختی | بزرگی به خاک اندر انداختی | |
| چو بازارگانان به بزم آمدم | نه با کوس و لشکر به رزم آمدم | |
| تو مهمان به چرم خر اندر کنی | به ایران گرایی و لشکر کنی | |
| ببینی کنون جنگ مردان مرد | کزان پس نجویی به ایران نبرد | |
| بدو گفت قیصر که ای شهریار | ز فرمان یزدان که یابد گذار | |
| ز من بخت شاها خرد دور کرد | روانم بر دیو مزدور کرد | |
| مکافات بد گر کنی نیکوی | به گیتی درون داستانی شوی | |
| که هرگز نگردد کهن نام تو | برآید به مردی همه کام تو | |
| اگر یابم از تو به جان زینهار | به چشمم شود گنج و دینار خوار | |
| یکی بنده باشم به درگاه تو | نجویم جز آرایش گاه تو | |
| بدو شاه گفت ای بد بی‌هنر | چرا کردی این بوم زیر و زبر | |
| کنون هرک بردی ز ایران اسیر | همه باز خواهم ز تو ناگزیر |