| ستاینده‌ی مرد نادان شوند | نیایش کنان پیش یزدان شوند | |
| همی داند آنکس که گوید دروغ | همی زان پرستش نگیرد فروغ | |
| ششم آنک دیدی بر اسپی دو سر | خورش را نبودی بروبر گذر | |
| زمانی بیاید که مردم به چیز | شود شاد و سیری نیابند نیز | |
| نه درویش یابد ازو بهره‌یی | نه دانش پژوهی و نه شهره‌یی | |
| جز از خویشتن را نخواهند بس | کسی را نباشند فریادرس | |
| به هفتم که پرآب دیدی سه خم | یکی زو تهی مانده بد تا بدم | |
| دو از آب دایم سراسر بدی | میانه یکی خشک و بی‌بر بدی | |
| ازین پس بیاید یکی روزگار | که درویش گردد چنان سست و خوار | |
| که گر ابر گردد بهاران پرآب | ز درویش پنهان کند آفتاب | |
| نبارد بدو نیز باران خویش | دل مرد درویش زو گشته ریش | |
| توانگر ببخشد همی این بران | یکی با دگر چرب و شیرین‌زبان | |
| شود مرد درویش را خشک لب | همی روز را بگذراند به شب | |
| دگر آنک گاوی چنان تن درست | ز گوساله‌ی لاغر او شیر جست | |
| چو کیوان به برج ترازو شود | جهان زیر نیروی بازو شود | |
| شود کار بیمار و درویش سست | وزو چیز خواهد همی تن‌درست | |
| نه هرگز گشاید سر گنج خویش | نه زو باز دارد به تن رنج خویش | |
| دگر چشمه‌یی دیدی از آب خشک | به گرد اندرش آبهای چو مشک | |
| نه زو بردمیدی یکی روشن آب | نه آن آبها را گرفتی شتاب | |
| ازین پس یکی روزگاری وبد | که اندر جهان شهریاری بود |