| ازو باد بر نامداران درود | بر اندازه‌ی هر یکی بر فزود | |
| جز از نیک‌نامی و فرهنگ و داد | ز کردار گیتی مگیرید یاد | |
| به پیروزی اندر غم آمد مرا | به سور اندرون ماتم آمد مرا | |
| بدارنده‌ی آفتاب بلند | که بر جان دارا نجستم گزند | |
| مر آن شاه را دشمن از خانه بود | یکی بنده بودش نه بیگانه بود | |
| کنون یافت بادافره ایزدی | چو بد ساخت آمد به رویش بدی | |
| شما داد جویید و پیمان کنید | زبان را به پیمان گروگان کنید | |
| چو خواهید کز چرخ یابید بخت | ز من بدره و برده و تاج و تخت | |
| پر از درد داراست روشن دلم | بکوشم کز اندرز او نگسلم | |
| هرانکس که آید بدین بارگاه | درم یابد و ارج و تخت و کلاه | |
| چو خواهد که باشد به ایوان خویش | نگردد گریزان ز پیمان خویش | |
| بیابند چیزی که خواهد ز گنج | ازان پس نبیند کسی درد و رنج | |
| درم را به نام سکندر زنید | بکوشید و پیمان ما مشکنید | |
| نشستنگه شهریاران خویش | بسازید زین پس به آیین پیش | |
| مدارید بازار بی‌پاسبان | که راند همی نام من بر زبان | |
| مدارید بی‌مرزبان مرز خویش | پدید آورید اندرین ارز خویش | |
| بدان تا نباشد ز دزدان گزند | بمانید شادان‌دل و سودمند | |
| ز هر شهر زیبا پرستنده‌یی | پر از شرم بیداردل بنده‌یی | |
| که شاید به مشکوی زرین ما | بداند پرستیدن آیین ما | |
| چنان کو برفتن نباشد دژم | نشاید که بر برده باشد ستم |