| خروشان پسر چو پدر را ندید | پدر همچنین چون پسر را ندید | |
| همه شهر ایران پر از ناله بود | به چشم اندرون آب چون ژاله بود | |
| ز جهرم بیامد به شهر صطخر | که آزادگان را بران بود فخر | |
| فرستاده‌یی رفت بر هر سوی | به هر نامداری و هر پهلوی | |
| سپاه انجمن شد به ایوان شاه | نهادند زرین یکی زیرگاه | |
| چو دارا بران کرسی زر نشست | برفتند گردان خسروپرست | |
| به ایرانیان گفت کای مهتران | خردمند و شیران و جنگاوران | |
| ببینید تا رای پیکار چیست | همی گفت با درد و چندی گریست | |
| چنین گفت کامروز مردن به نام | به از زنده دشمن بدو شادکام | |
| نیاکان و شاهان ما تا بدند | به هر سال باژی همی بستدند | |
| به هر کار ما را زبون بود روم | کنون بخت آزادگان گشت شوم | |
| همه پادشاهی سکندر گرفت | جهاندار شد تخت و افسر گرفت | |
| چنین هم نماند بیاید کنون | همه پارس گردد چو دریای خون | |
| زن و کودک و مرد گردند اسیر | نماند برین بوم برنا و پیر | |
| مرا گر شوید اندرین یارمند | بگردانم این رنج و درد و گزند | |
| شکار بزرگان بدند این گروه | همه گشته از شهر ایران ستوه | |
| کنون ما شکاریم و ایشان پلنگ | به هر کارزاری گریزان ز جنگ | |
| اگر پشت یکسر به پشت آورید | بر و بوم ایشان به مشت آورید | |
| کسی کاندرین جنگ سستی کند | بکوشد که تا جان‌پرستی کند | |
| مدارید ازین پس به گیتی امید | که شد روم ضحاک و ما جمشید |