| که مرغی که زرین همی خایه کرد | به مرد و سر باژ بی‌مایه کرد | |
| فرستاد پاسخ بدان سان شنید | بترسید وز روم شد ناپدید | |
| سکندر سپه را سراسر بخواند | گذشته سخن پیش ایشان براند | |
| چنین گفت کز گردش آسمان | نیابد گذر مرد نیکی‌گمان | |
| مرا روی گیتی بباید سپرد | بد و نیک چندی بباید شمرد | |
| شما را بباید کنون ساختن | دل از بوم و آرام پرداختن | |
| سر گنجهای نیا باز کرد | بفرمود تا لشکرش ساز کرد | |
| به شبگیر برخاست از روم غو | ز شهر و ز درگاه سالار نو | |
| برون آمد آن نامور شهریار | بره‌بر چنان لشکر نامدار | |
| درفشی پس پشت سالار روم | نوشته برو سرخ و پیروزه بوم | |
| همای از برو خیزرانش قضیب | نوشته بر او بر محب صلیب | |
| به مصر آمد از روم چندان سپاه | که بستند بر مور و بر پشه راه | |
| دو لشکر به روی اندر آورده روی | ببودند یک هفته پرخاشجوی | |
| به هشتم به مصر اندر آمد شکست | سکندر سر راه ایشان ببست | |
| ز یک راه چندان گرفتار شد | که گیرنده را دست بیکار شد | |
| ز گوپال و از اسپ و برگستوان | ز خفتان وز خنجر هندوان | |
| کمرهای زرین و زرین ستام | همان تیغ هندی به زرین نیام | |
| ز دیبا و دینار چندان بیافت | که از خواسته بارگی برنتافت | |
| بسی زینهاری بیامد سوار | بزرگان جنگاور و نامدار | |
| وزان جایگه ساز ایران گرفت | دل شیر و چنگ دلیران گرفت |