| به پیش سپهبد بگفت آنچ دید | دل پهلوان زان سخن بردمید | |
| بفرمود کو را بخوانید زود | خروشی برین سان که یارد شنود | |
| برفتند و گفتند کای خفته مرد | ازین خواب برخیز و بیدار گرد | |
| چو دارا به اسپ اندر آورد پای | شکسته رواق اندر آمد ز جای | |
| چو سالار شاه آن شگفتی بدید | سرو پای داراب را بنگرید | |
| چنین گفت کاینت شگفتی شگفت | کزین برتر اندیشه نتوان گرفت | |
| بشد تیز با او به پرده‌سرای | همی گفت کای دادگر یک خدای | |
| کسی در جهان این شگفتی ندید | نه از کار دیده بزرگان شنید | |
| بفرمود تا جامه‌ها خواستند | به خرگاه جایی بیاراستند | |
| به کردار کوه آتشی برفروخت | بسی عود و با مشک و عنبر بسوخت | |
| چو خورشید سر برزد از کوهسار | سپهبد برفتن بر آراست کار | |
| بفرمود تا موبدی رهنمای | یکی دست جامه ز سر تا به پای | |
| یکی اسپ با زین و زرین ستام | کمندی و تیغی به زرین نیام | |
| به داراب دادند و پرسید زوی | که ای شیردل مهتر نامجوی | |
| چو مردی تو و زادبومت کجاست | سزد گر بگویی همه راه راست | |
| چو بشنید داراب یکسر بگفت | گذشته همی برگشاد از نهفت | |
| بران سان که آن زن برو کرد یاد | سخنها همی گفت با رشنواد | |
| ز صندوق و یاقوت و بازوی خویش | ز دینار و دیبا به پهلوی خویش | |
| یکایک به سالار لشکر بگفت | ز خواب و ز آرام و خورد و نهفت | |
| هم‌انگه فرستاد کس رشنواد | فرستاده را گفت بر سان باد |