| گر ایدونک بینی تو پیکار ما | به خوبی براندیشی از کار ما | |
| بیایی ز دل کینه بیرون کنی | به مهر اندرین کشور افسون کنی | |
| همه گنج فرزند و دینار سام | کمرهای زرین و زرین ستام | |
| چو آیی به پیش تو آرم همه | تو شاهی و گردنکشانت رمه | |
| فرستاده را اسپ و دینار داد | ز هرگونه‌یی چیز بسیار داد | |
| چو این مایه‌ور پیش بهمن رسید | ز دستان بگفت آنچ دید و شنید | |
| چو بشنید ازو بهمن نیک‌بخت | نپذرفت پوزش برآشفت سخت | |
| به شهر اندر آمد دلی پر ز درد | سری پر ز کین لب پر از باد سرد | |
| پذیره شدش زال سام سوار | هم از سیستان آنک بد نامدار | |
| چو آمد به نزدیک بهمن فراز | پیاده شد از باره بردش نماز | |
| بدو گفت هنگام بخشایش است | ز دل درد و کین روز پالایش است | |
| ازان نیکویها که ما کرده‌ایم | ترا در جوانی بپرورده‌ایم | |
| ببخشای و کار گذشته مگوی | هنر جوی وز کشتگان کین مجوی | |
| که پیش تو دستان سام سوار | بیامد چنین خوار و با دستوار | |
| برآشفت بهمن ز گفتار اوی | چنان سست شد تیز بازار اوی | |
| هم‌اندر زمان پای کردش به بند | ز دستور و گنجور نشنید پند | |
| ز ایوان دستان سام سوار | شتر بارها برنهادند بار | |
| ز دینار وز گوهر نابسود | ز تخت وز گستردنی هرچ بود | |
| ز سیمینه و تاجهای به زر | ز زرینه و گوشوار و کمر | |
| از اسپان تازی به زرین ستام | ز شمشیر هندی به زرین نیام |