| بزرگان ایران گرفتند خشم | ز آزرم گشتاسپ شستند چشم | |
| به آواز گفتند کای شوربخت | چو اسفندیاری تو از بهر تخت | |
| به زابل فرستی به کشتن دهی | تو بر گاه تاج مهی برنهی | |
| سرت را ز تاج کیان شرم باد | به رفتن پی اخترت نرم باد | |
| برفتند یکسر ز ایوان او | پر از خاک شد کاخ و دیوان او | |
| چو آگاه شد مادر و خواهران | ز ایوان برفتند با دختران | |
| برهنه سر و پای پرگرد و خاک | به تن بر همه جامه کردند چاک | |
| پشوتن همی رفت گریان به راه | پس پشت تابوت و اسپ سیاه | |
| زنان از پشوتن درآویختند | همی خون ز مژگان فرو ریختند | |
| که این بند تابوت را برگشای | تن خسته یک بار ما را نمای | |
| پشوتن غمی شد میان زنان | خروشان و گوشت از دو بازو کنان | |
| به آهنگران گفت سوهان تیز | بیارید کامد کنون رستخیز | |
| سر تنگ تابوت را باز کرد | به نوی یکی مویه آغاز کرد | |
| چو مادرش با خواهران روی شاه | پر از مشک دیدند ریش سیاه | |
| برفتند یکسر ز بالین شاه | خروشان به نزدیک اسپ سیاه | |
| بسودند پر مهر یال و برش | کتایون همی ریخت خاک از برش | |
| کزو شاه را روز برگشته بود | به آورد بر پشت او کشته بود | |
| کزین پس کرا برد خواهی به جنگ | کرا داد خواهی به چنگ نهنگ | |
| به یالش همی اندرآویختند | همی خاک بر تارکش ریختند | |
| به ابر اندر آمد خروش سپاه | پشوتن بیامد به ایوان شاه |