| بدو گفت رستم که آرام گیر | چه گویی سخنهای نادلپذیر | |
| دلت بیش کژی بپالد همی | روانت ز دیوان ببالد همی | |
| تو آن گوی کز پادشاهان سزاست | نگوید سخن پادشا جز که راست | |
| جهاندار داند که دستان سام | بزرگست و بادانش و نیک‌نام | |
| همان سام پور نریمان بدست | نریمان گرد از کریمان بدست | |
| بزرگست و گرشاسپ بودش پدر | به گیتی بدی خسرو تاجور | |
| همانا شنیدستی آواز سام | نبد در زمانه چنو نیک‌نام | |
| بکشتش به طوس اندرون اژدها | که از چنگ او کس نیابد رها | |
| به دریا نهنگ و به خشکی پلنگ | ورا کس ندیدی گریزان ز جنگ | |
| به دریا سر ماهیان برفروخت | هم‌اندر هوا پر کرگس بسوخت | |
| همی پیل را درکشیدی به دم | دل خرم از یاد او شدم دژم | |
| و دیگر یکی دیو بد بدگمان | تنش بر زمین و سرش به آسمان | |
| که دریای چین تا میانش بدی | ز تابیدن خور زیانش بدی | |
| همی ماهی از آب برداشتی | سر از گنبد ماه بگذاشتی | |
| به خورشید ماهیش بریان شدی | ازو چرخ گردنده گریان نشدی | |
| دو پتیاره زین گونه پیچان شدند | ز تیغ یلی هر دو بیجان شدند | |
| همان مادرم دخت مهراب بود | بدو کشور هند شاداب بود | |
| که ضحاک بودیش پنجم پدر | ز شاهان گیتی برآورده سر | |
| نژادی ازین نامورتر کراست | خردمند گردن نپیچد ز راست | |
| دگر آنک اندر جهان سربسر | یلان را ز من جست باید هنر |