| کنون خورد باید می خوشگوار | که میبوی مشک آید از جویبار | |
| هوا پر خروش و زمین پر ز جوش | خنک آنک دل شاد دارد به نوش | |
| درم دارد و نقل و جام نبید | سر گوسفندی تواند برید | |
| مرا نیست فرخ مر آن را که هست | ببخشای بر مردم تنگدست | |
| همه بوستان زیر برگ گلست | همه کوه پرلاله و سنبلست | |
| به پالیز بلبل بنالد همی | گل از نالهی او ببالد همی | |
| چو از ابر بینم همی باد و نم | ندانم که نرگس چرا شد دژم | |
| شب تیره بلبل نخسپد همی | گل از باد و باران بجنبد همی | |
| بخندد همی بلبل از هر دوان | چو بر گل نشیند گشاید زبان | |
| ندانم که عاشق گل آمد گر ابر | چو از ابر بینم خروش هژبر | |
| بدرد همی باد پیراهنش | درفشان شود آتش اندر تنش | |
| به عشق هوا بر زمین شد گوا | به نزدیک خورشید فرمانروا | |
| که داند که بلبل چه گوید همی | به زیر گل اندر چه موید همی | |
| نگه کن سحرگاه تا بشنوی | ز بلبل سخن گفتنی پهلوی | |
| همی نالد از مرگ اسفندیار | ندارد بجز ناله زو یادگار | |
| چو آواز رستم شب تیره ابر | بدرد دل و گوش غران هژبر |