| برآمد بران تند بالا فراز | چو روی پدر دید بردش نماز | |
| پدر داغ دل بود بر پای جست | ببوسید و بسترد رویش به دست | |
| بدو گفت یزدان سپاس ای جوان | که دیدم ترا شاد و روشن‌روان | |
| ز من در دل آزار و تندی مدار | به کین خواستن هیچ کندی مدار | |
| گرزم آن بداندیش بدخواه مرد | دل من ز فرزند خود تیره کرد | |
| بد آید به مردم ز کردار بد | بد آید به روی بد از کار بد | |
| پذیرفتم از کردگار جهان | شناسنده‌ی آشکار و نهان | |
| که چون من شوم شاد و پیروزبخت | سپارم ترا کشور و تاج و تخت | |
| پرستش بهی برکنم زین جهان | سپارم ترا تاج و تخت مهان | |
| چنین پاسخش داد اسفندیار | که خشنود بادا ز من شهریار | |
| مرا آن بود تخت و تاج و سپاه | که خشنود باشد جهاندار شاه | |
| جهاندار داند که بر دشت رزم | چو من دیدم افگنده روی گرزم | |
| بدان مرد بد گوی گریان شدم | ز درد دل شاه بریان شدم | |
| کنون آنچ بد بود از ما گذشت | غم رفته نزدیک ما بادگشت | |
| ازین پس چو من تیغ را برکشم | وزین کوه‌پایه سراندر کشم | |
| نه ارجاسپ مانم نه خاقان چین | نه کهرم نه خلخ نه توران زمین | |
| چو لشکر بدانست کاسفندیار | ز بند گران رست و بد روزگار | |
| برفتند یکسر گروها گروه | به پیش جهاندار بر تیغ کوه | |
| بزرگان فزرانه و خویش اوی | نهادند سر بر زمین پیش اوی | |
| چنین گفت نیک‌اختر اسفندیار | که ای نامداران خنجرگزار |