| دلش بود پربیم و سر پر شتاب | ازو دور بد خورد و آرام و خواب | |
| یکی ترک بد نام اون گرگسار | ز لشکر بیامد بر شهریار | |
| بدو گفت کای شاه ترکان چین | به یک تن مزن خویشتن بر زمین | |
| سپاهی همه خسته و کوفته | گریزان و بخت اندر آشوفته | |
| پسر کوفته سوخته شهریار | بیاری که آمد جز اسفندیار | |
| هم‌آورد او گر بیاید منم | تن مرد جنگی به خاک افگنم | |
| سپه را همی دل شکسته کنی | به گفتار بی‌جنگ خسته کنی | |
| چون ارجاسپ نشنید گفتار اوی | باید آن دل و رای هشیار اوی | |
| بدو گفت کای شیر پرخاشخر | ترا هست نام و نژاد و هنر | |
| گر این را که گفتی بجای آوری | هنر بر زبان رهنمای آوری | |
| ز توران زمین تا به دریای چین | ترا بخشم و بوم ایران زمین | |
| سپهبد تو باشی به هر کشورم | ز فرمان تو یک زمان نگذرم | |
| هم اندر زمان لشکر او را سپرد | کسانی که بودند هشیار و گرد | |
| همه شب همی خلعت آراستند | همی باره‌ی پهلوان خواستند | |
| چو خورشید زرین سپر برگرفت | شب تیره زو دست بر سر گرفت | |
| بینداخت پیراهن مشک رنگ | چو یاقوت شد مهر چهرش به رنگ | |
| ز کوه اندر آمد سپاه بزرگ | جهانگیر اسفندیار سترگ | |
| چو لشکر بیاراست اسفندیار | جهان شد به کردار دریای قار | |
| بشد گرد بستور پور زریر | که بگذاشتی بیشه زو نره شیر | |
| بیاراست بر میمنه جای خویش | سپهبد بد و لشکر آرای خویش |