| همه تیغ زهرآبگون برکشید | یکایک درآیید و دشمن کشید | |
| بزرگان برو خواندند آفرین | که ما را توی افسر و تیغ کین | |
| همه پیش تو جان گروگان کنیم | به دیدار تو رامش جان کنیم | |
| همه شب همی لشکر آراستند | همی جوشن و تیغ پیراستند | |
| پدر نیز با فرخ اسفندیار | همی راز گفت از بد روزگار | |
| ز خون جوانان پرخاشجوی | به رخ بر نهاد از دو دیده دو جوی | |
| که بودند کشته بران رزمگاه | به سر بر ز خون و ز آهن کلاه | |
| همان شب خبر نزد ارجاسپ شد | که فرزند نزدیک گشتاسپ شد | |
| به ره بر فراوان طلایه بکشت | کسی کو نشد کشته بنمود پشت | |
| غمی گشت و پرمایگان را بخواند | بسی پیش کهرم سخنها براند | |
| که ما را جزین بود در جنگ رای | بدانگه که لشکر بیامد ز جای | |
| همی گفتم آن دیو را گر به بند | بیابیم گیتی شود بی‌گزند | |
| بگیرم سر گاه ایران زمین | به هر مرز بر ما کنند آفرین | |
| کنون چون گشاده شد آن دیوزاد | به چنگست ما را غم و سرد باد | |
| ز ترکان کسی نیست همتای اوی | که گیرد به رزم اندرون جای اوی | |
| کنون با دلی شاد و پیروز بخت | به توران خرامیم با تاج و تخت | |
| بفرمود تا هرچ بد خواسته | ز گنج و ز اسپان آراسته | |
| ز چیزی که از بلخ بامی ببرد | بیاورد یکسر به کهرم سپرد | |
| ز کهرمش کهتر پسر بد چهار | بنه بر نهادند و شد پیش بار | |
| برفتند بر هر سوی صد هیون | نشسته برو نیز صد رهنمون |