| چو شب شد چو آهرمن کینه‌خواه | خروش جرس خاست از بارگاه | |
| بران باره‌ی پهلوی برنشست | یکی تیغ هندی گرفته به دست | |
| چو نوشاذر و بهمن و مهرنوش | برفتند یکسر پر از جنگ و جوش | |
| ورا راهبر پیش جاماسپ بود | که دستور فرخنده گشتاسپ بود | |
| ازان باره‌ی دژ چو بیرون شدند | سواران جنگی به هامون شدند | |
| سپهبد سوی آسمان کرد روی | چنین گفت کای داور راست‌گوی | |
| توی آفریننده و کامگار | فروزنده‌ی جان اسفندیار | |
| تو دانی که از خون فرشیدورد | دلم گشت پر درد و رخساره زرد | |
| گر ایدونک پیروز گردم به جنگ | کنم روی گیتی بر ارجاسپ تنگ | |
| بخواهیم ازو کین لهراسپ شاه | همان کین چندین سر بیگناه | |
| برادر جهان بین من سی و هشت | که از خونشان لعل شد خاک دشت | |
| پذیرفتم از داور دادگر | که کینه نگیرم ز بند پدر | |
| به گیتی صد آتشکده نو کنم | جهان از ستمگاره بی‌خو کنم | |
| نبیند کسی پای من بر بساط | مگر در بیابان کنم صد رباط | |
| به شاخی که کرگس برو نگذرد | بدو گور و نخچیر پی نسپرد | |
| کنم چاه آب اندرو صدهزار | توانگر کنم مردم خیش کار | |
| همه بی‌رهان را بدین آورم | سر جادوان بر زمین آورم | |
| بگفت این و برگاشت اسپ نبرد | بیامد به نزدیک فرشیدورد | |
| ورا از بر جامه بر خفته دید | تن خسته در جامه بنهفته دید | |
| ز دیده ببارید چندان سرشک | که با درد او آشنا شد پزشک |