| یکی مایه‌ور پور اسفندیار | که نوش آذرش خواندی شهریار | |
| بران بام دژ بود و چشمش به راه | بدان تا کی آید ز ایران سپاه | |
| پدر را بگوید چو بیند کسی | به بالای دژ درنمانده بسی | |
| چو جاماسپ را دید پویان به راه | به سربر یکی نغز توزی کلاه | |
| چنین گفت کامد ز توران سوار | بپویم بگویم به اسفندیار | |
| فرود آمد از باره‌ی دژ دوان | چنین گفت کای نامور پهلوان | |
| سواری همی بینم از دیدگاه | کلاهی به سر بر نهاده سیاه | |
| شوم باز بینم که گشتاسپیست | وگر کینه‌جویست و ارجاسپیست | |
| اگر ترک باشد ببرم سرش | به خاک افگنم نابسوده برش | |
| چنین گفت پرمایه اسفندیار | که راه گذر کی بوده بی‌سوار | |
| همانا کز ایران یکی لشکری | سوی ما بیامد به پیغمبری | |
| کلاهی به سر بر نهاده دوپر | ز بیم سواران پرخاشخر | |
| چو بشنید نوش آذر از پهلوان | بیامد بران باره‌ی دژ دوان | |
| چو جاماسپ تنگ اندر آمد ز راه | هم از باره دانست فرزند شاه | |
| بیامد به نزدیک فرخ پدر | که فرخنده جاماسپ آمد به در | |
| بفرمود تا دژ گشادند باز | درآمد خردمند و بردش نماز | |
| بدادش درود پدر سربسر | پیامی که آورده بد در بدر | |
| چنین پاسخ آورد اسفندیار | که ای از خرد در جهان یادگار | |
| خردمند و کنداور و سرفراز | چرا بسته را برد باید نماز | |
| کسی را که بر دست و پای آهنست | نه مردم نژادست کهرمنست |