| بدو گفت گشتاسپ کای راست‌گوی | بجز راستی نیست ایچ آرزوی | |
| به جاماسپ گفت ای خردمند مرد | مرا بود ازان کار دل پر ز درد | |
| که اورا ببستم بران بزمگاه | به گفتار بدخواه و او بیگناه | |
| همانگاه من زان پشیمان شدم | دلم خسته بد سوی درمان شدم | |
| گر او را ببینم برین رزمگاه | بدو بخشم این تاج و تخت و کلاه | |
| که یارد شدن پیش آن ارجمند | رهاند مران بیگنه را ز بند | |
| بدو گفت جاماسپ کای شهریار | منم رفتنی کاین سخن نیست خوار | |
| به جاماسپ شاه جهاندار گفت | که با تو همیشه خرد باد جفت | |
| برو وز منش ده فراوان درود | شب تیره ناگاه بگذر ز رود | |
| بگویش که آنکس که بیداد کرد | بشد زین جهان با دلی پر ز درد | |
| اگر من برفتم بگفت کسی | که بهره نبودش ز دانش بسی | |
| چو بیداد کردم بسیچم همی | وزان کرده‌ی خویش پیچم همی | |
| کنون گر بیایی دل از کینه پاک | سر دشمنان اندر آری به خاک | |
| وگرنه شد این پادشاهی و تخت | ز بن برکنند این کیانی درخت | |
| چو آیی سپارم ترا تاج و گنج | ز چیزی که من گرد کردم به رنج | |
| بدین گفته یزدان گوای منست | چو جاماسپ کو رهنمای منست | |
| بپوشید جاماسپ توزی قبای | فرود آمد از کوه بی‌رهنمای | |
| به سر بر نهاده کلاه دو پر | برآیین ترکان ببسته کمر | |
| یکی اسپ ترکی بیاورد پیش | ابر اسپ آلت ز اندازه بیش | |
| نشست از بر باره و آمد به زیر | که بد مرد شایسته بر سان شیر |