| سرانجام گشتاسپ بنمود پشت | بدانگه که شد روزگارش درشت | |
| پس اندر دو منزل همی تاختند | مر او را گرفتن همی ساختند | |
| یکی کوه پیش آمدش پرگیا | بدو اندرون چشمه و آسیا | |
| که بر گرد آن کوه یک راه بود | وزان راه گشتاسپ آگاه بود | |
| جهاندار گشتاسپ و یکسر سپاه | سوی کوه رفتند ز آوردگاه | |
| چو ارجاسپ با لشکر آنجا رسید | بگردید و بر کوه راهی ندید | |
| گرفتند گرداندرش چار سوی | چو بیچاره شد شاه آزاده‌خوی | |
| ازان کوهسار آتش افروختند | بدان خاره بر خار می‌سوختند | |
| همی کشت هر مهتری بارگی | نهاند دلها به بیچارگی | |
| چو لشکر چنان گردشان برگرفت | کی خوش منش دست بر سر گرفت | |
| جهاندیده جاماسپ را پیش خواند | ز اختر فراوان سخنها براند | |
| بدو گفت کز گردش آسمان | بگوی آنچ دانی و پنهان ممان | |
| که باشد بدین بد مرا دستگیر | ببایدت گفتن همه ناگزیر | |
| چو بشنید جاماسپ بر پای خاست | بدو گفت کای خسرو داد و راست | |
| اگر شاه گفتار من بشنود | بدین گردش اختران بگرود | |
| بگویم بدو هرچ دانم درست | ز من راستی جوی شاها نخست | |
| بدو گفت شاه آنچ دانی بگوی | که هم راست گویی و هم راه‌جوی | |
| بدو گفت جاماسپ کای شهریار | سخن بشنو از من یکی هوشیار | |
| تو دانی که فرزندت اسفندیار | همی بند ساید به بد روزگار | |
| اگر شاه بگشاید او را ز بند | نماند برین کوهسار بلند |