| نویسنده‌ی نامه را خواند شاه | بینداخت تاج و بپردخت گاه | |
| سواران پراگنده بر هر سوی | فرستاد نامه به هر پهلوی | |
| که یک تن سر از گل مشورید پاک | مدارید باک از بلند و مغاک | |
| ببردند نامه به هر کشوری | کجا بود در پادشاهی سری | |
| چو آگاه گشتند یکسر سپاه | برفتند با گرز و رومی کلاه | |
| همه یکسره پیش شاه آمدند | بران نامور بارگاه آمدند | |
| چو گشتاسپ دید آن سپه بر درش | سواران جنگاور از کشورش | |
| درم داد وز سیستان برگرفت | سوی بلخ بامی ره اندر گرفت | |
| چو بشنید ارجاسپ کامد سپاه | جهاندار گشتاسپ با تاج و گاه | |
| ز دریا به دریا سپه گسترید | که جایی کسی روی هامون ندید | |
| دو لشکر چو تنگ اندر آمد به گرد | زمین شد سیاه و هوا لاژورد | |
| چو هر دو سپه برکشیدند صف | همه نیزه و تیغ و ژوپین به کف | |
| ابر میمنه شاه فرشیدورد | که با شیر درنده جستی نبرد | |
| ابر میسره گرد بستور بود | که شاه و گه رزم چون کوه بود | |
| جهاندار گشتاسپ در قلبگاه | همی کرد هر سو به لشکر نگاه | |
| وزان روی کندر ابر میمنه | بیامد پس پشت او با بنه | |
| سوی میسره کهرم تیغ‌زن | به قلب اندر ارجاسپ با انجمن | |
| برآمد ز هر دو سپه بانگ کوس | زمین آهنین شد هوا آبنوس | |
| تو گفتی که گردون بپرد همی | زمین از گرانی بدرد همی | |
| ز آواز اسپان و زخم تبر | همی کوه خارا برآورد پر |