| زنی بود گشتاسپ را هوشمند | خردمند وز بد زبانش به بند | |
| ز آخر چمان باره‌یی برنشست | به کردار ترکان میان را ببست | |
| از ایران ره سیستان برگرفت | ازان کارها مانده اندر شگفت | |
| نخفتی به منزل چو برداشتی | دو روزه به یک روزه بگذاشتی | |
| چنین تا به نزدیک گشتاسپ شد | به آگاهی درد لهراسپ شد | |
| بدو گفت چندین چرا ماندی | خود از بخل بامی چرا راندی | |
| سپاهی ز ترکان بیامد به بلخ | که شد مردم بلخ را روز تلخ | |
| همه بلخ پر غارت و کشتن است | از ایدر ترا روی برگشتن است | |
| بدو گفت گشتاسپ کین غم چراست | به یک تاختن درد و ماتم چراست | |
| چو من با سپاه اندرآیم ز جای | همه کشور چین ندارند پای | |
| چنین پاسخ آورد کاین خود مگوی | که کای بزرگ آمدستت به روی | |
| شهنشاه لهراسپ را پیش بلخ | بکشتند و شد بلخ را روز تلخ | |
| همان دختران را ببردند اسیر | چنین کار دشوار آسان مگیر | |
| اگر نیستی جز شکست همای | خردمند را دل نرفتی ز جای | |
| وز انجا به نوش آذراندر شدند | رد و هیربد را بهم برزدند | |
| ز خونشان فروزنده آذر بمرد | چنین کار را خوار نتوان شمرد | |
| دگر دختر شاه به آفرید | که باد هوا هرگز او را ندید | |
| به خواری ورا زار برداشتند | برو یاره و تاج نگذاشتند | |
| چو بشنید گشتاسپ شد پر ز درد | ز مژگان ببارید خوناب زرد | |
| بزرگان ایرانیان را بخواند | شنیده سخن پیش ایشان براند |