| کنون زرم ارجاسپ را نو کنیم | به طبع روان باغ بی خو کنیم | |
| بفرمود تا کهرم تیغ‌زن | بود پیش سالار آن انجمن | |
| که ارجاسپ را بود مهتر پسر | به خورشید تابان برآورده سر | |
| بدو گفت بگزین ز لشکر سوار | ز ترکان شایسته مردی هزار | |
| از ایدر برو تازیان تا به بلخ | که از بلخ شد روز ما تار و تلخ | |
| نگر تا کرا یابی از دشمنان | از آتش پرستان و آهرمنان | |
| سرانشان ببر خانهاشان بسوز | بریشان شب آور به رخشنده روز | |
| از ایوان گشتاسپ باید که دود | زبانه برآرد به چرخ کبود | |
| اگر بند بر پای اسفندیار | بیابی سرآور برو روزگار | |
| هم‌آنگه سرش را ز تن بازکن | وزین روی گیتی پرآواز کن | |
| همه شهر ایران به کام تو گشت | تو تیغی و دشمن نیام تو گشت | |
| من اکنون ز خلخ به اندک زمان | بیایم دمادم چو باد دمان | |
| بخوانم سپاه پراگنده را | برافشانم این گنج آگنده را | |
| بدو گفت کهرم که فرمان کنم | ز فرمان تو رامش جان کنم | |
| چو خورشید تیغ از میان برکشید | سپاه شب تیره شد ناپدید | |
| بیاورد کهرم ز توران سپاه | جهان گشت چون روی زنگی سیاه | |
| چو آمد بران مرز بگشاد دست | کسی را که بد پیش آذرپرست | |
| چو ترکان رسیدند نزدیک بلخ | گشاده زبان را به گفتار تلخ | |
| ز کهرم چو لهراسپ آگاه شد | غمی گشت و با رنج همراه شد | |
| به یزدان چنین گفت کای کردگار | توی برتر از گردش روزگار |