| چو این نامه‌ا فتاد در دست من | به ماه گراینده شد شست من | |
| نگه کردم این نظم سست آمدم | بسی بیت ناتندرست آمدم | |
| من این زان بگفتم که تا شهریار | بداند سخن گفتن نابکار | |
| دو گوهر بد این با دو گوهر فروش | کنون شاه دارد به گفتار گوش | |
| سخن چون بدین گونه بایدت گفت | مگو و مکن طبع با رنج جفت | |
| چو بند روان بینی و رنج تن | به کانی که گوهر نیابی مکن | |
| چو طبعی نباشد چو آب روان | مبر سوی این نامه‌ی خسروان | |
| دهن گر بماند ز خوردن تهی | ازان به که ناساز خوانی نهی | |
| یکی نامه بود از گه باستان | سخنهای آن برمنش راستان | |
| چو جامی گهر بود و منثور بود | طبایع ز پیوند او دور بود | |
| گذشته برو سالیان شش هزار | گر ایدونک پرسش نماید شمار | |
| نبردی به پیوند او کس گمان | پر اندیشه گشت این دل شادمان | |
| گرفتم به گوینده بر آفرین | که پیوند را راه داد اندرین | |
| اگرچه نپیوست جز اندکی | ز رزم و ز بزم از هزاران یکی | |
| همو بود گوینده را راه بر | که بنشاند شاهی ابر گاه‌بر | |
| همی یافت از مهتران ارج و گنج | ز خوی بد خویش بودی به رنج | |
| ستاینده‌ی شهریاران بدی | به کاخ افسر نامداران بدی | |
| به شهر اندرون گشته گشتی سخن | ازو نو شدی روزگار کهن | |
| من این نامه فرخ گرفتم به فال | بسی رنج بردم به بسیار سال | |
| ندیدم سرافراز بخشنده‌یی | به گاه کیان‌بر درخشنده‌یی |