| چو آگاه شد شاه کامد پسر | کلاه کیان بر نهاده بسر | |
| مهان و کهانرا همه خواند پیش | همه زند و استا به نزدیک خویش | |
| همه موبدان را به کرسی نشاند | پس آن خسرو تیغ‌زن را بخواند | |
| بیامد گو و دست کرده بکش | به پیش پدر شد پرستار فش | |
| شه خسروان گفت با موبدان | بدان رادمردان و اسپهبدان | |
| چه گویید گفتا که آزاده‌اید | به سختی همه پرورش داده‌اید | |
| به گیتی کسی را که باشد پسر | بدو شاد باشد دل تاجور | |
| به هنگام شیرین به دایه دهد | یکی تاج زرینش بر سر نهد | |
| همی داردش تا شود چیره دست | بیاموزدش خوردن و بر نشست | |
| بسی رنج بیند گرانمایه مرد | سورای کندش آزموده نبرد | |
| چو آزاده را ره به مردی رسد | چنان زر که از کان به زردی رسد | |
| مراورا بجوید چو جویندگان | ورا بیش گویند گویندگان | |
| سواری شود نیک و پیروز رزم | سرانجمنها به رزم و به بزم | |
| چو نیرو کند با سرو یال و شاخ | پدر پیر گشته نشسته به کاخ | |
| جهان را کند یکسره زو تهی | نباشد سزاوار تخت مهی | |
| ندارد پدر جز یکی نام تخت | نشسته در ایوان نگهبان رخت | |
| پسر را جهان و درفش و سپاه | پدر را یکی تاج و زرین کلاه | |
| نباشد بران پور همداستان | پسندند گردان چنین داستان | |
| ز بهر یکی تاج و افسر پسر | تن باب را دور خواهد ز سر | |
| کند با سپاهش پس آهنگ اوی | نهاده دلش نیز بر جنگ اوی |