| ز باره‌ی چمنده فرود آمدند | گو پیر هر دو پیاده شدند | |
| بپرسید ازو فرخ اسفندیار | که چونست شاه آن گو نامدار | |
| خردمند گفتا درستست و شاد | برش را ببوسید و نامه بداد | |
| درست از همه کارش آگاه کرد | که مر شاه را دیو بی‌راه کرد | |
| خردمند را گفتش اسفندیار | چه بینی مرا اندرین روی کار | |
| گر ایدونک با تو بیایم به در | نه نیکو کند کار با من پدر | |
| ور ایدونک نایم به فرمانبری | برون کرده باشم سر از کهتری | |
| یکی چاره‌ساز ای خردمند پیر | نیابد چنین ماند بر خیره خیر | |
| خردمند گفت ای شه پهلوان | به دانندگی پیر و بختت جوان | |
| تو دانی که خشم پدر بر پسر | به از جور مهتر پسر بر پدر | |
| ببایدت رفت چنینست روی | که هرچ او کند پادشاهست اوی | |
| برین بر نهادند و گشتند باز | فرستاده و پور خسرو نیاز | |
| یکی جای خویش فرود آورید | به کف بر گرفتند هر دو نبید | |
| به پیشش همی عود می‌سوختند | تو گفتی همی آتش افروختند | |
| دگر روز بنشست بر تخت خویش | ز لشکر بیامد فراوان به پیش | |
| همه لشکرش را به بهمن سپرد | وزانجا خرامید با چند گرد | |
| بیامد به درگاه آزاد شاه | کمر بسته بر نهاده کلاه |