| بسی لشکر آمد به نزدیک اوی | جهانی سوی او نهادست روی | |
| بر آنست اکنون که بندد ترا | به شاهی همی بد پسندد ترا | |
| تراگر به دست آورید و ببست | کند مر جهان را همه زیردست | |
| تو دانی که آنست اسفندیار | که اورا به رزم اندرون نیست یار | |
| چو حلقه کرد آن کمند بتاب | پذیره نیارد شدن آفتاب | |
| کنون از شنیده بگفتمت راست | تو به دان کنون رای و فرمان تراست | |
| چو با شاه ایران گرزم این براند | گو نامبردار خیره بماند | |
| چنین گفت هرگز که دید این شگفت | دژم گشت وز پور کینه گرفت | |
| نخورد ایچ می نیز و رامش نکرد | ابی بزم بنشست با باد سرد | |
| از اندیشگان نامد آن شبش خواب | ز اسفندیارش گرفته شتاب | |
| چو از کوهساران سپیده دمید | فروغ ستاره ببد ناپدید | |
| بخواند آن جهاندیده جاماسپ را | کجا بیش دیدست لهراسپ را | |
| بدو گفت شو پیش اسفندیار | بخوان و مر او را به ره باش یار | |
| بگویش که برخیز و نزد من آی | چو نامه بخوانی به ره بر میپای | |
| که کاری بزرگست پیش اندرا | تو پایی همی این همه کشورا | |
| یکی کار اکنون همی بایدا | که بی‌تو چنین کار برنایدا | |
| نوشته نوشتش یکی استوار | که این نامور فرخ اسفندیار | |
| فرستادم این پیر جاماسپ را | که دستور بد شاه لهراسپ را | |
| چو او را ببینی میان را ببند | ابا او بیا بر ستور نوند | |
| اگر خفته‌ای زود برجه به پای | وگر خود بپایی زمانی مپای |