| دو هفته برآمد برین کارزار | که هزمان همی تیره‌تر گشت کار | |
| به پیش اندر آمد نبرده زریر | سمندی بزرگ اندر آورده زیر | |
| به لشکرگه دشمن اندر فتاد | چو اندر گیا آتش و تیز باد | |
| همی کشت زیشان همی خوابنید | مر او را نه استاد هرکش بدید | |
| چو ارجاسپ دانست کان پورشاه | سپه را همی کرد خواهد تباه | |
| بدان لشکر خویش آواز داد | که چونین همی داد خواهید داد | |
| دو هفته برآمد برین بر درنگ | نبینم همی روی فرجام جنگ | |
| بکردند گردان گشتاسپ شاه | بسی نامداران لشکر تباه | |
| کنون اندر آمد میانه زریر | چو گرگ دژآگاه و شیر دلیر | |
| بکشت او همه پاک مردان من | سرافراز گردان و ترکان من | |
| یکی چاره باید سگالیدنا | و گرنه ره ترک مالیدنا | |
| برین گر بماند زمانی چنین | نه ایتاش ماند نه خلخ نه چین | |
| کدامست مرد از شما نام خواه | که آید پدید از میان سپاه | |
| یکی ترگ داری خرامد به پیش | خنیده کند در جهان نام خویش | |
| هران کز میان باره انگیزند | بگرداندش پشت و بگریزند | |
| من او را دهم دختر خویش را | سپارم بدو لشکر خویش را | |
| سپاهش ندادند پاسوخ باز | بترسیده بد لشکر سرفراز | |
| چو شیر اندرافتاد و چون پیل مست | همی کشت زیشان همی کرد پست | |
| همی کوفتشان هر سوی زیر پای | سپهدار ایران فرخنده رای | |
| چو ارجاسپ دید آن چنان خیره شد | که روز سپیدش شب تیره شد |