| ز یزدان بران شاه باد آفرین | که نازد بدو تاج و تخت و نگین | |
| که گنجش ز بخشش بنالد همی | بزرگی ز نامش ببالد همی | |
| ز دریا بدریا سپاه ویست | جهان زیر فر کلاه ویست | |
| خداوند نام و خداوند گنج | خداوند شمشیر و خفتان و رنج | |
| زگیتی بکان اندرون زر نماند | که منشور جود ورا بر نخواند | |
| ببزم اندرون گنج پیدا کند | چو رزم آیدش رنج بینا کند | |
| ببار آورد شاخ دین و خرد | گمانش بدانش خرد پرورد | |
| باندیشه از بی گزندان بود | همیشه پناهش به یزدان بود | |
| چو او مرز گیرد بشمشیر تیز | برانگیزد اندر جهان رستخیز | |
| ز دشمن ستاند ببخشد بدوست | خداوند پیروزگر یار اوست | |
| بدان تیغزن دست گوهرفشان | ز گیتی نجوید همی جز نشان | |
| که در بزم دریاش خواند سپهر | برزم اندرون شیر خورشید چهر | |
| گواهی دهد بر زمین خاک و آب | همان بر فلک چشمه آفتاب | |
| که چون او ندیدست شاهی بجنگ | نه در بخشش و کوشش و نام و ننگ | |
| اگر مهر با کین برآمیزدی | ستاره ز خشمش بپرهیزدی | |
| تنش زورمندست و چندان سپاه | که اندر میان باد را نیست راه | |
| پس لشکرش هفصد ژنده پیل | خدای جهان یارش و جبرییل | |
| همی باژ خواهد ز هر مهتری | ز هر نامداری و هر کشوری | |
| اگر باژ ندهند کشور دهند | همان گنج و هم تخت و افسر دهند | |
| که یارد گذشتن ز پیمان اوی | و گر سر کشیدن ز فرمان اوی |