| نویسنده‌ی نامه را پیش خواند | سخنهای بایسته چندی براند | |
| فرستادگان خواست از انجمن | بنزدیک فغفور و شاه ختن | |
| فرستاد نامه به هر کشوری | بهر نامداری و هر مهتری | |
| سپه خواست کاندیشه‌ی جنگ داشت | ز بیژن بدان گونه دل تنگ داشت | |
| دو هفته برآمد ز چین و ختن | ز هر کشوری شد سپاه انجمن | |
| چو دریای جوشان زمین بردمید | چنان شد که کس روز روشن ندید | |
| گله هرچ بودش ز اسبان یله | بشهر اندر آورد یکسر گله | |
| همان گنجها کز گه تور باز | پدر بر پسر بر همی داشت راز | |
| سر بدره‌ها را گشادن گرفت | شب و روز دینار دادن گرفت | |
| چو لشکر سراسر شد آراسته | بدان بی‌نیازی شد از خواسته | |
| ز گردان گزین کرد پنجه هزار | همه رزم‌جویان سازنده کار | |
| بشیده که بودش نبرده پسر | ز گردان جنگی برآورده سر | |
| بدو گفت کین لشکر سرفراز | سپردم ترا راه خوارزم ساز | |
| نگهبان آن مرز خوارزم باش | همیشه کمربسته‌ی رزم باش | |
| دگر پنجه از نامداران چین | بفرمود تا کرد پیران گزین | |
| بدو گفت تا شهر ایران برو | ممان رخت و مه تخت سالار نو | |
| در آشتی هیچ گونه مجوی | سخن جز بجنگ و بکینه مگوی | |
| کسی کو برد آب و آتش بهم | ابر هر دوان کرده باشد ستم | |
| دو پر مایه بیدار و دو پهلوان | یکی پیر و باهوش و دیگر جوان | |
| برفتند با پند افراسیاب | برام پیر و جوان بر شتاب |