| ده اسب گرانمایه زرین لگام | نهاده برو داغ کاوس نام | |
| بدیبای رومی بیاراستند | بسی ز انجمن نامور خواستند | |
| چنین گفت پس شهریار زمین | که ای نامداران با آفرین | |
| که جوید بزرم من رنج خویش | ازان پس کند گنج من گنج خویش | |
| کس از انجمن هیچ پاسخ نداد | مگر بیژن گیو فرخ‌نژاد | |
| نهاد از میان گوان پیش پای | ابر شاه کرد آفرین خدای | |
| که جاوید بادی و پیروز و شاد | سرت سبز باد و دلت پر ز داد | |
| گرفته بدست اندرون جام می | شب و روز بر یاد کاوس کی | |
| که خرم بمینو بود جان تو | بگیتی پراگنده فرمان تو | |
| من آیم بفرمان این کار پیش | ز بهر تو دارم تن و جان خویش | |
| چو بیژن چنین گفت گیو از کران | نگه کرد و آن کارش آمد گران | |
| نخست آفرین کرد مر شاه را | ببیژن نمود آنگهی راه را | |
| بفرزند گفت این جوانی چراست | بنیروی خویش این گمانی چراست | |
| جوان گرچه دانا بود با گهر | ابی آزمایش نگیرد هنر | |
| بد و نیک هر گونه باید کشید | ز هر تلخ و شوری بباید چشید | |
| براهی که هرگز نرفتی مپوی | بر شاه خیره مبر آبروی | |
| ز گفت پدر پس برآشفت سخت | جوان بود و هشیار و پیروز بخت | |
| چنین گفت کای شاه پیروزگر | تو بر من به سستی گمانی مبر | |
| تو این گفته‌ها از من اندر پذیر | جوانم ولیکن باندیشه پیر | |
| منم بیژن گیو لشکرشکن | سر خوک را بگسلانم ز تن |