| ز شهری بداد آمدستیم دور | که ایران ازین سوی زان سوی تور | |
| کجا خان ارمانش خوانند نام | وز ارمانیان نزد خسرو پیام | |
| که نوشه زی ای شاه تا جاودان | بهر کشوری دسترس بر بدان | |
| بهر هفت کشور توی شهریار | ز هر بد تو باشی بهر شهر، یار | |
| سر مرز توران در شهر ماست | ازیشان بما بر چه مایه بلاست | |
| سوی شهر ایران یکی بیشه بود | که ما را بدان بیشه اندیشه بود | |
| چه مایه بدو اندرون کشتزار | درخت برآور هم میوه‌دار | |
| چراگاه ما بود و فریاد ما | ایا شاه ایران بده داد ما | |
| گراز آمد اکنون فزون از شمار | گرفت آن همه بیشه و مرغزار | |
| به دندان چو پیلان بتن همچو کوه | وزیشان شده شهر ارمان ستوه | |
| هم از چارپایان و هم کشتمند | ازیشان بما بر چه مایه گزند | |
| درختان کشته ندرایم یاد | بدندان به دو نیم کردند شاد | |
| نیاید بدندانشان سنگ سخت | مگرمان بیکباره برگشت بخت | |
| چو بشنید گفتار فریادخواه | بدرد دل اندر بپیچید شاه | |
| بریشان ببخشود خسرو بدرد | بگردان گردنکش آواز کرد | |
| که ای نامداران و گردان من | که جوید همی نام ازین انجمن | |
| شود سوی این بیشه‌ی خوک خورد | بنام بزرگ و بننگ و نبرد | |
| ببرد سران گرازان بتیغ | ندارم ازو گنج گوهر دریغ | |
| یکی خوان زرین بفرمود شاه | ک بنهاد گنجور در پیشگاه | |
| ز هر گونه گوهر برو ریختند | همه یک بدیگر برآمیختند |