| زمانه چنان شد که بود از نخست | بب وفا روی خسرو بشست | |
| بجویی که یک روز بگذشت آب | نسازد خردمند ازو جای خواب | |
| چو بهری ز گیتی برو گشت راست | که کین سیاوش همی باز خواست | |
| ببگماز بنشست یک روز شاد | ز گردان لشکر همی کرد یاد | |
| بدیبا بیاراسته گاه شاه | نهاده بسر بر کیانی کلاه | |
| نشسته بگاه اندرون می بچنگ | دل و گوش داده بوای چنگ | |
| برامش نشسته بزرگان بهم | فریبرز کاوس با گستهم | |
| چو گودرز کشواد و فرهاد و گیو | چو گرگین میلاد و شاپور نیو | |
| شه نوذر آن طوس لشکرشکن | چو رهام و چون بیژن رزم‌زن | |
| همه باده‌ی خسروانی بدست | همه پهلوانان خسروپرست | |
| می اندر قدح چون عقیق یمن | بپیش اندرون لاله و نسترن | |
| پریچهرگان پیش خسرو بپای | سر زلفشان بر سمن مشک‌سای | |
| همه بزمگه بوی و رنگ بهار | کمر بسته بر پیش سالاربار | |
| ز پرده درآمد یکی پرده دار | بنزدیک سالار شد هوشیار | |
| که بر در بپایند ارمانیان | سر مرز توران و ایرانیان | |
| همی راه جویند نزدیک شاه | ز راه دراز آمده دادخواه | |
| چو سالار هشیار بشنید رفت | بنزدیک خسرو خرامید تفت | |
| بگفت آنچ بشنید و فرمان گزید | بپیش اندر آوردشان چون سزید | |
| بکش کرده دست و زمین را بروی | ستردند زاری‌کنان پیش اوی | |
| که ای شاه پیروز جاوید زی | که خود جاودان زندگی را سزی |