| برادرش را کشته بر بی‌گناه | بدشمن سپرده نگین و کلاه | |
| همه یکسره دست کرده بکش | برفتند پیشش پرستار فش | |
| بدیشان نگه کرد خسرو بخشم | دلش پر ز درد و پر از خون دو چشم | |
| بیزدان چنین گفت کای دادگر | تو دادی مرا هوش و رای و هنر | |
| همی شرم دارم من از تو کنون | تو آگه‌تری بی‌شک از چند و چون | |
| وگرنه بفرمودمی تا هزار | زدندی بمیدان پیکار دار | |
| تن طوس را دار بودی نشست | هرانکس که با او میان را ببست | |
| ز کین پدر بودم اندر خروش | دلش داشتم پر غم و درد و جوش | |
| کنون کینه نو شد ز کین فرود | سر طوس نوذر بباید درود | |
| بگفتم که سوی کلات و چرم | مرو گر فشانند بر سر درم | |
| کزان ره فرودست و با مادرست | سپهبد نژادست و کنداور است | |
| دمان طوس نامدار ناهوشیار | چرا برد لشکر بسوی حصار | |
| کنون لاجرم کردگار سپهر | ز طوس و ز لشکر ببرید مهر | |
| بد آمد بگودرزیان بر ز طوس | که نفرین برو باد و بر پیل و کوس | |
| همی خلعت و پندها دادمش | بجنگ برادر فرستادمش | |
| جهانگیر چون طوس نوذر مباد | چنو پهلوان پیش لشکر مباد | |
| دریغ آن فرود سیاوش دریغ | که با زور و دل بود و با گرز و تیغ | |
| بسان پدر کشته شد بی‌گناه | بدست سپهدار من با سپاه | |
| بگیتی نباشد کم از طوس کس | که او از در بند چاهست و بس | |
| نه در سرش مغز و نه در تنش رگ | چه طوس فرومایه پیشم چه سگ |