| چپ و راست آباد و آب روان | بیابان چه جوییم و رنج روان | |
| مرا بود روزی بدین ره گذر | چو گژدهم پیش سپه راهبر | |
| ندیدیم از این راه رنجی دراز | مگر بود لختی نشیب و فراز | |
| بدو گفت گودرز پرمایه شاه | ترا پیش‌رو کرد پیش سپاه | |
| بران ره که گفت او سپه را بران | نباید که آید کسی را زیان | |
| نباید که گردد دل‌آزرده شاه | بد آید ز آزار او بر سپاه | |
| بدو گفت طوس ای گو نامدار | ازین گونه اندیشه در دل مدار | |
| کزین شاه را دل نگردد دژم | سزد گر نداری روان جفت غم | |
| همان به که لشکر بدین سو بریم | بیابان و فرسنگها نشمریم | |
| بدین گفته بودند همداستان | برین بر نزد نیز کس داستان | |
| براندند ازان راه پیلان و کوس | بفرمان و رای سپهدار طوس | |
| پس آگاهی آمد بنزد فرود | که شد روی خورشید تابان کبود | |
| ز نعل ستوران وز پای پیل | جهان شد بکردار دریای نیل | |
| چو بشنید ناکار دیده جوان | دلش گشت پر درد و تیره روان | |
| بفرمود تا هرچ بودش یله | هیونان وز گوسفندان گله | |
| فسیله ببند اندر آرند نیز | نماند ایچ بر کوه و بر دشت چیز | |
| همه پاک سوی سپد کوه برد | ببند اندرون سوی انبوه برد | |
| جریره زنی بود مام فرود | ز بهر سیاوش دلش پر ز دود | |
| بر مادر آمد فرود جوان | بدو گفت کای مام روشن‌روان | |
| از ایران سپاه آمد و پیل و کوس | بپیش سپه در سرافراز طوس |