| ز تیغ دلیران هوا شد بنفش | برفتند با کاویانی درفش | |
| برآمد خروش سپاه از دو روی | جهان شد پر از مردم جنگجوی | |
| خور و ماه گفتی به رنگ اندرست | ستاره به چنگ نهنگ اندرست | |
| سپهدار ترکان برآراست جنگ | گرفتند گوپال و خنجر به چنگ | |
| بیامد سوی میمنه بارمان | سپاهی ز ترکان دنان و دمان | |
| سوی میسره کهرم تیغ‌زن | به قلب اندرون شاه با انجمن | |
| وزین روی رستم سپه برکشید | هوا شد ز تیغ یلان ناپدید | |
| بیاراست بر میمنه گیو و طوس | سواران بیدار با پیل و کوس | |
| چو گودرز کشواد بر میسره | هجیر و گرانمایگان یکسره | |
| به قلب اندرون رستم زابلی | زره‌دار با خنجر کابلی | |
| تو گفتی نه شب بود پیدا نه روز | نهان گشت خورشید گیتی‌فروز | |
| شد از سم اسپان زمین سنگ رنگ | ز نیزه هوا همچو پشت پلنگ | |
| تو گفتی هوا کوه آهن شدست | سر کوه پر ترگ و جوشن شدست | |
| به ابر اندر آمد سنان و درفش | درفشیدن تیغهای بنفش | |
| بیامد ز قلب سپه پیلسم | دلش پر ز خون کرده چهره دژم | |
| چنین گفت با شاه توران سپاه | که‌ای پرهنر خسرو نیک‌خواه | |
| گر ایدونک از من نداری دریغ | یکی باره و جوشن و گرز و تیغ | |
| ابا رستم امروز جنگ آورم | همه نام او زیر ننگ آورم | |
| به پیش تو آرم سر و رخش او | همان خود و تیغ جهان بخش او | |
| ازو شاد شد جان افراسیاب | سر نیزه بگذاشت از آفتاب |