| بگفت آنچ یاد آمدش زین سخن | همه نو شمرد این سرای کهن | |
| چه سازی که چاره بدست تو نیست | درازست در کام و شست تو نیست | |
| گر ایدونک بد بینی از روزگار | به نیکی همو باشد آموزگار | |
| بیامد به در پهلوان شادمان | بدل بر همه نیک بودش گمان | |
| جهان آفرین را نیایش گرفت | به شاه جهان بر ستایش گرفت | |
| پراندیشه بد تا به ایوان رسید | کزان رنج و مهرش چه آید پدید | |
| شبانان کوه قلا را بخواند | وزان خرد چندی سخنها براند | |
| که این را بدارید چون جان پاک | نباید که بیند ورا باد و خاک | |
| نباید که تنگ آیدش روزگار | اگر دیده و دل کند خواستار | |
| شبان را ببخشید بسیار چیز | یکی دایه با او فرستاد نیز | |
| بریشان سپرد آن دل و دیده را | جهانجوی گرد پسندیده را | |
| بدین نیز بگذشت گردان سپهر | به خسرو بر از مهر بخشود چهر | |
| چو شد هفت ساله گو سرفراز | هنر با نژادش همی گفت راز | |
| ز چوبی کمان کرد وز روده زه | ز هر سو برافگند زه را گره | |
| ابی پر و پیکان یکی تیر کرد | به دشت اندر آهنگ نخچیر کرد | |
| چو ده‌ساله شد گشت گردی سترگ | به زخم گراز آمد و خرس و گرگ | |
| وزان جایگه شد به شیر و پلنگ | هم آن چوب خمیده بد ساز جنگ | |
| چنین تا برآمد برین روزگار | بیامد به فرمان آموزگار | |
| شبان اندر آمد ز کوه و ز دشت | بنالید و نزدیک پیران گذشت | |
| که من زین سرافراز شیر یله | سوی پهلوان آمدم با گله |