| به لشکرگه خویش تازید زود | که اندیشه‌ی دل بدان گونه بود | |
| میان سپه دید سهراب را | چو می لعل کرده به خون آب را | |
| غمی گشت رستم چو او را بدید | خروشی چو شیر ژیان برکشید | |
| بدو گفت کای ترک خونخواره مرد | از ایران سپه جنگ با تو که کرد | |
| چرا دست یازی به سوی همه | چو گرگ آمدی در میان رمه | |
| بدو گفت سهراب توران سپاه | ازین رزم بودند بر بی‌گناه | |
| تو آهنگ کردی بدیشان نخست | کسی با تو پیگار و کینه نجست | |
| بدو گفت رستم که شد تیره‌روز | چه پیدا کند تیغ گیتی فروز | |
| برین دشت هم دار و هم منبرست | که روشن جهان زیر تیغ‌اندرست | |
| گر ایدون که شمشیر با بوی شیر | چنین آشنا شد تو هرگز ممیر | |
| بگردیم شبگیر با تیغ کین | برو تا چه خواهد جهان آفرین |