| از ایران نخواهی دگر یار کس | چو من با تو باشم بورد بس | |
| به آوردگه بر ترا جای نیست | ترا خود به یک مشت من پای نیست | |
| به بالا بلندی و با کتف و یال | ستم یافت بالت ز بسیار سال | |
| نگه کرد رستم بدان سرافراز | بدان چنگ و یال و رکیب دراز | |
| بدو گفت نرم ای جوان‌مرد گرم | زمین سرد و خشک و سخن گرم و نرم | |
| به پیری بسی دیدم آوردگاه | بسی بر زمین پست کردم سپاه | |
| تپه شد بسی دیو در جنگ من | ندیدم بدان سو که بودم شکن | |
| نگه کن مرا گر ببینی به جنگ | اگر زنده مانی مترس از نهنگ | |
| مرا دید در جنگ دریا و کوه | که با نامداران توران گروه | |
| چه کردم ستاره گوای منست | به مردی جهان زیر پای منست | |
| بدو گفت کز تو بپرسم سخن | همه راستی باید افگند بن | |
| من ایدون گمانم که تو رستمی | گر از تخمه‌ی نامور نیرمی | |
| چنین داد پاسخ که رستم نیم | هم از تخمه‌ی سام نیرم نیم | |
| که او پهلوانست و من کهترم | نه با تخت و گاهم نه با افسرم | |
| از امید سهراب شد ناامید | برو تیره شد روی روز سپید |