| دگر روز فرمود تا گیو و طوس | ببستند شبگیر بر پیل کوس | |
| در گنج بگشاد و روزی بداد | سپه برنشاند و بنه برنهاد | |
| سپردار و جوشنوران صد هزار | شمرده به لشکر گه آمد سوار | |
| یکی لشکر آمد ز پهلو به دشت | که از گرد ایشان هوا تیره گشت | |
| سراپرده و خیمه زد بر دو میل | بپوشید گیتی به نعل و به پیل | |
| هوا نیلگون گشت و کوه آبنوس | بجوشید دریا ز آواز کوس | |
| همی رفت منزل به منزل جهان | شده چون شب و روز گشته نهان | |
| درخشیدن خشت و ژوپین ز گرد | چو آتش پس پردهی لاجورد | |
| ز بس گونهگونه سنان و درفش | سپرهای زرین و زرینه کفش | |
| تو گفتی که ابری به رنگ آبنوس | برآمد ببارید زو سندروس | |
| جهان را شب و روز پیدا نبود | تو گفتی سپهر و ثریا نبود | |
| ازینسان بشد تا در دژ رسید | بشد خاک و سنگ از جهان ناپدید | |
| خروشی بلند آمد از دیدگاه | به سهراب گفتند کامد سپاه | |
| چو سهراب زان دیده آوا شنید | به باره بیامد سپه بنگرید | |
| به انگشت لشکر به هومان نمود | سپاهی که آن را کرانه نبود | |
| چو هومان ز دور آن سپه را بدید | دلش گشت پربیم و دم درکشید | |
| به هومان چنین گفت سهراب گرد | که اندیشه از دل بباید سترد | |
| نبینی تو زین لشکر بیکران | یکی مرد جنگی و گرزی گران | |
| که پیش من آید به آوردگاه | گر ایدون که یاری دهد هور و ماه | |
| سلیحست بسیار و مردم بسی | سرافراز نامی ندانم کسی |