| بدین تیزی اندر نیاید به جنگ | نباید گرفتن چنین کار تنگ | |
| به می دست بردند و مستان شدند | ز یاد سپهبد به دستان شدند | |
| دگر روز شبگیر هم پرخمار | بیامد تهمتن برآراست کار | |
| ز مستی هم آن روز باز ایستاد | دوم روز رفتن نیامدش یاد | |
| سه دیگر سحرگه بیاورد می | نیامد ورا یاد کاووس کی | |
| به روز چهارم برآراست گیو | چنین گفت با گرد سالار نیو | |
| که کاووس تندست و هشیار نیست | هم این داستان بر دلش خوار نیست | |
| غمی بود ازین کار و دل پرشتاب | شده دور ازو خورد و آرام و خواب | |
| به زابلستان گر درنگ آوریم | ز می باز پیگار و جنگ آوریم | |
| شود شاه ایران به ما خشمگین | ز ناپاک رایی درآید بکین | |
| بدو گفت رستم که مندیش ازین | که با ما نشورد کس اندر زمین | |
| بفرمود تا رخش را زین کنند | دم اندر دم نای رویین کنند | |
| سواران زابل شنیدند نای | برفتند با ترگ و جوشن ز جای |