| ور ایدونک آید ز اختر پسر | ببندش ببازو نشان پدر | |
| به بالای سام نریمان بود | به مردی و خوی کریمان بود | |
| فرود آرد از ابر پران عقاب | نتابد به تندی بر او آفتاب | |
| همی بود آن شب بر ماه روی | همی گفت از هر سخن پیش اوی | |
| چو خورشید رخشنده شد بر سپهر | بیاراست روی زمین را به مهر | |
| به پدرود کردن گرفتش به بر | بسی بوسه دادش به چشم و به سر | |
| پری چهره گریان ازو بازگشت | ابا انده و درد انباز گشت | |
| بر رستم آمد گرانمایه شاه | بپرسیدش از خواب و آرامگاه | |
| چو این گفته شد مژده دادش به رخش | برو شادمان شد دل تاج‌بخش | |
| بیامد بمالید وزین برنهاد | شد از رخش رخشان و از شاه شاد |