| سر بخت گردان افراسیاب | بران رزم‌گاه اندر آمد بخواب | |
| دو بهره ز توران سپه کشته شد | سرسرکشان پاک برگشته شد | |
| سپهدار چون کار زان‌گونه دید | بی‌آتش بجوشید همچون نبید | |
| به آواز گفت ای دلیران من | گزیده یلان نره شیران من | |
| شما را ز بهر چنین روزگار | همی پرورانیدم اندر کنار | |
| بکوشید و هم پشت جنگ آورید | جهان را به کاووس تنگ آورید | |
| یلان را به ژوپین و خنجر زنید | دلیرانشان سر به سر بفگنید | |
| همان سگزی رستم شیردل | که از شیر بستد به شمشیر دل | |
| بود کز دلیری ببند آورید | سرش را به دام گزند آورید | |
| هرآنکس که او را به روز نبرد | ز زین پلنگ اندر آرد به گرد | |
| دهم دختر خویش و شاهی ورا | برآرم سر از برج ماهی ورا | |
| چو ترکان شنیدند گفتار اوی | سراسر سوی رزم کردند روی | |
| بشد تیز با لشکر سوریان | بدان سود جستن سرآمد زیان | |
| چو روشن زمانه بران گونه دید | ازانجا سوی شهر توران کشید | |
| دلش خسته و کشته لشکر دو بهر | همی نوش جست از جهان یافت زهر |