| تو با این سپه پیش من رانده‌ای | همی گو ز برگنبد افشانده‌ای | |
| نهنگ بلا برکشید از نیام | بیاویخت از پیش زین خم خام | |
| چو شیر اندر آمد میان بره | همه رزمگه شد ز کشته خره | |
| به یک زخم دو دو سرافگند خوار | همی یافت از تن به یک تن چهار | |
| سران را ز زخمش به خاک آورید | سر سرکشان زیر پی گسترید | |
| در و دشت شد پر ز گرد سوار | پراگنده گشتند بر کوه و غار | |
| همی گشت رستم چو پیل دژم | کمندی به بازو درون شصت خم | |
| به اولاد چون رخش نزدیک شد | به کردار شب روز تاریک شد | |
| بیفگند رستم کمند دراز | به خم اندر آمد سر سرفراز | |
| از اسپ اندر آمد دو دستش ببست | بپیش اندر افگند و خود برنشست | |
| بدو گفت اگر راست گویی سخن | ز کژی نه سر یابم از تو نه بن | |
| نمایی مرا جای دیو سپید | همان جای پولاد غندی و بید | |
| به جایی که بستست کاووس کی | کسی کاین بدیها فگندست پی | |
| نمایی و پیدا کنی راستی | نیاری به کار اندرون کاستی | |
| من این تخت و این تاج و گرز گران | بگردانم از شاه مازندران | |
| تو باشی برین بوم و بر شهریار | ار ایدونک کژی نیاری بکار | |
| بدو گفت اولاد دل را ز خشم | بپرداز و بگشای یکباره چشم | |
| تن من مپرداز خیره ز جان | بیابی ز من هرچ خواهی همان | |
| ترا خانه‌ی بید و دیو سپید | نمایم من این را که دادی نوید | |
| به جایی که بستست کاووس شاه | بگویم ترا یک به یک شهر و راه |